οι νάνοι ελέφαντες της Τήλου

Κείνη τη νύχτα που φωτιές

οι ουρανοί ανάψαν,

κι αστροπελέκια φοβερά

την πλάση αναταράξαν..

..στις γυάλινες προθήκες τους

τα κόκαλα των νάνων,

πήρανε σάρκα και ζωή

μεγάλων ελεφάντων.

Ποδοπατώντας κάθε τι

την πόλη διασχίζουν

τα μάτια τους εξώκοσμα

τη νύχτα φωσφορίζουν.

Ομωςσαν φτάνουν στη Βουλή

τα γόνατα λυγίζουν,

καθώς μαρμαρινο νεκρό

μπροστά τους αντικρίζουν.

Ρίγος περνά τους γίγαντες

και δάκρυα κυλάνε,

καθώς οι προβοσκίδες τους

πέτρα ψυχρή ακουμπάνε.

Άχ μαρμαρένιε ήρωα,

τον τόπο μας ζητούμε

στης Τήλου μας το σπήλαιο

και πάλι να βρεθούμε.

Τότε το σώμα σάλεψε

το χέρι ανασηκώθη

στον ουρανό εστράφηκε

και πάλι ευθύς νεκρώθη.

Φώς δυνατό ξεχύθηκε

λούζοντας το κοπάδι

οι όγκοι ξαναμίκρυναν,

νάνοι γινήκαν πάλι.

Μα δές φτερά φυτρώσανε

τα μάτια γαληνέψαν

μες τα μεγάλα σύννεφα

φωλιά ζεστή γυρέψαν.

Άνεμε σπρώξτα γρήγορα

πάνω απ τα πελάγη

να φτάσουν στο νησάκι τους

πρίν βγει ο ήλιος πάλι.

Τήλος, πανέμορφη Κυρά

στην αγκαλιά σου κρύφτα

για να μη νοιώσουνε ξανά

της ξενιτιάς την πίκρα.

MZ 1990