κι άν δεν πλέω τώρα φώς μου
στών ονείρων τα πελάγη,
και σ ονειρεμένους κόσμους
δεν πετάξουμε μαζί..
κι άν δεν νοιώσω τις καρδιές μας
να χτυπάνε πλάι,πλάι,
η αγάπη μου για σένα
όσο ζώ κι αυτή θα ζεί
εξέφτισες το πιο γλυκό μου όνειρο
που νύχτες με λαχτάρα είχα υφάνει
ξερίζωσες της δόλιας της ψυχής μου
το φτερούγισμα..καθώς στού ρολογιού
τους δείχτες είπες....φτάνει
νεκρώσανε τα πάντα όλα γύρω μου
και βούλιαξε κάθε ιδανικό μου
ξανέμισε η μορφή σου θειο μύρο μου
και αργοσβήνω ολημερίς
στο ζοφερό τον κόσμο τον δικό μου
πίκρες και δάκρυα στερέψανε
στ ανεμοστρόβιλου το πέρασμα ,στη μπόρα
άδεια βουβά τα μάτια μου ξεμείνανε
στης ζήσης το συνέχισμα που προχωράω τώρα
marakos
σαν ήμουν τζόβενος παιδιά
και με ορμές γιομάτος,
τα θηλυκά κυνήγαγα
μέχρι να μούβγει ο πάτος
εύκολα δεν την έριχνες
γυναίκα στο κρεβάτι,
συνήθως την εβγάζαμε
κάνοντας μόνο μάτι
δεν ήταν μόδα τα σκιστά
μήτε κοντούλια μίνι,
ούτε σορτσάκια κολητά
και τάγκα και μπικίνι
στο παραθύρι πούβγαιναν
καμαρωτές κυράδες,
ακούγαν ερωτόλογα
μέσα απο τίς καντάδες
"μα τι πανώρια είσαι εσύ"
λέγαμε στα κορίτσια,
κι εκείνα καμαρώνανε
με γέλια και καπρίτσια
άχ μαγεμένη εποχή
για κυνηγούς φτιαγμένη,
να περιμένεις να φανεί
με την καρδιά σπασμένη
απλά να δείς τα μάτια της
να την γλυκοθαυμάσεις,
και στο κατόπιν βιαστικά
στην Τρούμπα να ξεσπάσεις
τώρα τα πάντα άλλαξαν
με κινητό μαζί τους
στέλνουνε αναπάντητη
για να φανεί η καλή τους
θα πιούνε πρώτα ενα ποτό
κι αφού ξεβαρεθούνε,
θα μπούνε στ αυτοκίνητο
να ξεχαρμανιαστούνε
ούτε φλερτάκι υπάρχει πιά
ούτε και καρδιοχτύπι,
μόνο τριβές και βογκητά
και αίσθημα να λείπει
είμ ευτυχής που έζησα
την εποχή εκείνη,
δεν θάθελα το θηλυκό
για μέ χαλί να γίνει
έγώνας είν ο έρωτας
δεν είναι στιγμιαίος,
αν δεν κερδίσεις την ψυχή
τότε δεν είσ ωραίος
άντε βρε κοριτσόπουλα
κάνετε λίγο κράτει,
κι όχι στο "καλημέρα σας"
ντουγρού για το κρεβάτι
marakos
Διαβήκαν με τις καμήλες κάμποσα χιλιόμετρα με ενδιάμεσους σταθμούς παροχής νερού και σκιάς για να φθάσουνε μέχρις εδώ.Μετά το τελευταίο χιλιόμετρο ,συνέχισαν πεζή πάνω στην καυτή άμμο μαζί με χιλιάδες άλλους προσκυνητές για ν αντικρύσουνε το μέγα θαύμα απο κοντά.Πιο πολλοί και απο την Καάμπα στη Μέκκα,με ομπρέλες στα χέρια και με παγουρια νερού προχωρούσανε σε τάξη,χωρίς την παραμικρή οχλοβοή.
Στη συνέχεια,πέρασαν το πρώτο έλεγχο,όπου τους απογύμνωσαν εντελώς απο κάθε ρούχο και τους φόρεσαν υποχρεωτικά κελεμπίες για να τους επιτρέψουν να συνεχίσουνε κρατώντας μόνο το αντίτημο του εισιτηρίουυ τους.Μπροστά τους ένα περιφραγμένος χώρος με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα και πιό μεσα ,οπλισμένοι σαν αστακοί φύλακες που κρατούσαν με το ζόρι αφιονισμένα σκυλιά.
Τους επιτρέψανε να περάσουνε μετά και απο ένα δεύτερο έλεγχο.Κατόπιν βάδισαν πρός μία άλλη πύλη που τους περίμεναν οι ξεναγοί-φρουροί τους.Αφού κατέβαλαν το πανάκριβο εισιτήριο εισόδου,τους απογύμνωσαν εντελώς και τους οδήγησαν σαν του πρωτόπλαστους στον χώρο του προσκυνήματος.
Κυρίες και κύριοι,όποιος αγγίξει τό έκθεμα,θα πυροβολείται χωρίς προειδοποίηση,ακούστηκε απο τα μεγάφωνα στο χώρο.Προχωρείτε λοιπόν και με τα χέρια ψηλά.
Επιτέλους μπροστά τους το "θαύμα" και στο βάθος κολώνες αναστηλωμένες απομεινάρια ενός λαμπρού πολιτισμού που δεν τον νοιάστηκαν οι προγεννητορές τους.
Γονάτισαν και άρχισαν να κλαίνε όλοι μαζί γοερά ,μπροστά στο μοναδικό δέντρο που εξακολουθούσε πεισματικά να ζεί σ εκεινο τόν ερημωμένο τόπο,στό "θαύμα"
marakos
βάλε μπρός τους κινητήρες
κι άσε τη βροχή να πέφτει,
το διαδρομο σου κοίτα
τίποτ άλλο πιό παρέκει
λύσε φρένα και ξεκίνα
φούλαρε τις μηχανές,
παρε φόρα κι όλα εκεινα
ασ την άκρη απ το χθές
τη μανέτα σου χειρίσου
σπρώξτην μπρός να ξεχυθείς,
απαγκίστρωση θυμήσου
γιατι αλλιώς θα συντριβείς
τα τραντάγματα θα νοιώσεις
το κορμί να διαπερνούνε,
και το στηθος με πιέσεις
απ τα τζί (G) που το χτυπούνε
τράβηξε λοιπόν πρός σένα
το πηδάλιο με θάρρος,
σήκωσε σιγά τη μύτη
για να μή ζυγώσει ο χάρος
κοίτα πίσω σου αφήνεις
όλα αυτά που τα διαβαίνεις,
τους τροχούς σου να μαζεψεις
γιατί όλο ανεβαίνεις..
τώρα δές λιγάκι έξω
δεν υπάρχει συνεφιά,
ένας ήλιος σε προσμένει
σε μια ολόθερμη αγκαλιά
ΜΖ
Τα βηματα του αργά και ανάλαφρα στο κατεβασμα της στριφτής σκάλας, που αφηνε όμως απόκοσμους ήχους τριγμών στα δικά μου πατήματα.
Ελα φίλε φθάσαμε,εδώ τα εχω μαζέψει ολα, είπε γυριζωντας προς το μέρος μου με ενα αινιγματικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χειλη.
Μια τεράστια αιθουσα απλωνότανε μπροστά μας,δίχως αρχή και τέλος.
Εκθέματα μεσα σε γυαλινες προθήκες η σε σωρούς με απολυτη τάξη βαλμένα.
Ολα τα καβούκια βρίσκονται στα πόδια σου φίλε,περιηγήσου με την ησυχία σου τον χώρο,..εγω εχω μα επείγουσα δουλειά και θα λείψω για λίγο.
Αναψε τους δαυλούς αν θέλεις γιατι πιο κάτω δεν εχει φως,..εγω σ αφήνω τώρα..
Ακουσα τα βηματά του να αργοσβυνουνε στο ανεβασμα της σκάλας και μετά απόλυτη σιωπή.
Ας αρχίσουμε λοιπόν μονολόγησα..εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Καβούκια απο τριλοβίτες,καβούρια,χελώνες ,σαλιγκαρια..παντού χιλιαδες χιλιάδων..αμέτρητα.
Προχωρησα ξεπερνώντας τα αδιάφορα και βαδίζωντας με βημα ταχύ προς το βάθος .Το σκοτάδι πηχτό δε αφηνε τα μάτια να το διαπεράσουν.
Ειχα μεγάλη περιεργεια να αντικρύσω μεγαλυτερα καβουκια πιο εξελιγμενων μορφών ζωής,αυτη την μοναδική ευκαιρία δεν έπρεπε να την χάσω με τίποτα..
Αναψα τον αραχνιασμένο δαυλό που έστεκε σβυστός ίσως αιώνες εκει και φώτισα τον περιγυρό μου.
Το απόλυτο τίποτα μπροστά στα μάτια μου,μονο υγροί τοίχοι με σταλαγματιές σαν δάκρυα που εσβυναν στο πάτωμα.
Ενα μεγάλο κενό μπροστά μου και απογοήτευση συντροφος στην περιέργεια,περπατούσα πρός το πουθενά ?
Εδω τελειώνουνε τα καβούκια?...ας επιστρεψουμε λοιπόν ανθρωπάκο..τζίφος
Βήματα με αντίλαλο ..και εκεινος φάντης μπαστούνι μπροστά μου,λες και βγήκε απο τα ασπρομαυρα πλακάκια του δαπέδου.
Δεν αργησα φίλε ειπε χαμηλόφωνα σουρνωντας με κόπο ενα μεγάλο σακί..ουφ πολλά μάζεψα σημερα.
Ε που πάς,δεν τελειωσαν όλα εδώ βιαστικέ ..σβόλιασαν οι ελπίδες σου?
Εχουμε και τουτα τα μεγάλα καβούκια να βάλουμε στη θέση τους,βάλε λοιπόν ένα χεράκι και σύ.
Κρατησα απ την μια ακρη το τσουβάλι και το συραμε σχεδόν άκοπα προς το βάθος.
Και νά επι τελους..τα μεγάλα καβούκια πο εξελιγμενων μορφών..
Ας κανουμε μια σταση για λίγο να σε ξεναγησω,ειπε ανόρεχτα ο οκοδεσπότης.
Δεινοσαυροι....ω θεε μου!!! Μα δεν ειναι καβουκια αυτά κύριε,καύκαλα ειναι .Το ίδιο ειναι κουτούτσικε ειπε βγαζωντας ενα απόκοσμο τσιριχτό ήχο ...βράσανε κάποτε στο ζουμί τους ,οταν επεσε το μεγάλο αστέρι στη γή.
Ελα τώρα βάλε ενα χεράκι και ας τ αφήσουμεστην ησυχία τους..
Περάσαμε μπροστά απο καυκαλα μαμούθ,ελεφάντων,τιγρεων,λύκων........
Ελα κοντευουμε,φθάσαμε σχεδόν στα μεγαλύτερα καβούκια..καυκαλα ήθελα να πώ..
Εστρεψε τον δαυλό προς το βάθος..ανατρίχιασα με το θέαμα,αφηνωντας απ τη μεριά μου το τσουβάλι να σωριασθεί χάμω.
χιλιαδες ανθρωπινα κρανια σε ατέλειωτους σωρους μεχρι την οροφή...
Αυτος ειναι ο κόσμος σου μικρέ,ξεχωρίζεις άρχοντες απο πληβείους πες μου.,πες μου επανέλαβε επιτακτικά.
Με επιασε ενα τρέμουλο,μπροστα μου ξανοιγότανε ο κοσμος του χθές..καυκαλα αδεια απο ζωή να με περιεργάζονται ανέκφραστα..
Εδω βρίσκονται τα "εγώ " σας ανθρωπάκο,τα "θελω σας",τα 'διατάζω " σας,τα 'επιθυμώ" σας,ακούς περίεργε?
Εδω βρισκονται αρχοντες,βασιληαδες,δούλοι . Εδω καταλήγουνε οι "σοφοί" με τις ουτοπικες θεωρίες τους,οι ποικιλόχρωμοι φασίστες,οι δημοκράτες με τις υποκρισίες τους,οι υπάλληλοι,οι εργάτες,οι επιστήμονες,οι κληρικοί,οι ανενταχτοι,οι αναρχικοι,ο άθεοι,οι θρησκευομενοι...
Βασιληαδες χωρίς κορωνες ,χωρις ματια στις αδειες κογχες,χωρις μπιχλιμπιδια και σκηπτρα...η απόλυτη ισότητα απλωνεται μπροστά σου,..
Η απόλυτη Δημοκρατια για ολους,χωρις ρατσισμους,δοματισμούς,αφεντικά και δούλους.
Ελα τωρα να βάλουμε μαζί και τουτους εδώ στη θέση τους,ειναι φρέσκο πράγμα .
Ανοιξε το τσουβάλι και αρχισε να αραδιαζει βιαστικά χνουδάτα κρανία στα πόδια μου μου,φρίκη!!
Άντε κανε και συ καμία δουλίτσα φτιάχνωντας μια καινουργια σωρό..και μη ξεχνάς ανθρωπάκο,αρχίζουμε απο κάτω προς τα πάνω,παντα το κάτω υπάρχει για να κτιζεται το πάνω,αλλά τελικά όλα γίνονται εδώ ..άνω κάτω...
marakos
Σαν αντικρίζω το σχολειό
λαμπρό στολίδι στο χωριό
τα χρόνια τα ανέμελα
περνούν από μπροστά μου
Και η φωνή απ την ψυχή
μες την αυλή με προσκαλεί
να ξαναζήσω σαν παιδί
τα χρόνια τα παλιά μου
θέλω να τρέξω, να χαρώ
και κάθε έγνοια που ζω
στο σκάμμα του να θάψω,
να παίξω στη μεγάλη αυλή
και θύμησες που μείναν κεί
να μη τις προσπεράσω
Θε να φωνάξω δυνατά
μ ακροατές μου τα πουλιά
πως πάλι ξαναγύρισα
την πόρτα του ν ανοίξω
και μ όλους τους συμμαθητές
πάνω στον πίνακα του χθες
να γράψω ανεξίτηλα
«δεν θα σε λησμονήσω»
Marakos
Κείνη τη νύχτα που φωτιές
οι ουρανοί ανάψαν,
κι αστροπελέκια φοβερά
την πλάση αναταράξαν..
..στις γυάλινες προθήκες τους
τα κόκαλα των νάνων,
πήρανε σάρκα και ζωή
μεγάλων ελεφάντων.
Ποδοπατώντας κάθε τι
την πόλη διασχίζουν
τα μάτια τους εξώκοσμα
τη νύχτα φωσφορίζουν.
Ομωςσαν φτάνουν στη Βουλή
τα γόνατα λυγίζουν,
καθώς μαρμαρινο νεκρό
μπροστά τους αντικρίζουν.
Ρίγος περνά τους γίγαντες
και δάκρυα κυλάνε,
καθώς οι προβοσκίδες τους
πέτρα ψυχρή ακουμπάνε.
Άχ μαρμαρένιε ήρωα,
τον τόπο μας ζητούμε
στης Τήλου μας το σπήλαιο
και πάλι να βρεθούμε.
Τότε το σώμα σάλεψε
το χέρι ανασηκώθη
στον ουρανό εστράφηκε
και πάλι ευθύς νεκρώθη.
Φώς δυνατό ξεχύθηκε
λούζοντας το κοπάδι
οι όγκοι ξαναμίκρυναν,
νάνοι γινήκαν πάλι.
Μα δές φτερά φυτρώσανε
τα μάτια γαληνέψαν
μες τα μεγάλα σύννεφα
φωλιά ζεστή γυρέψαν.
Άνεμε σπρώξτα γρήγορα
πάνω απ τα πελάγη
να φτάσουν στο νησάκι τους
πρίν βγει ο ήλιος πάλι.
Τήλος, πανέμορφη Κυρά
στην αγκαλιά σου κρύφτα
για να μη νοιώσουνε ξανά
της ξενιτιάς την πίκρα.
MZ 1990
έδωσες στους Δήμιους
το Θεό σου,
κι όμως μ αυτό σου
το κακούργημα
τον όχλο έκαμες δικό σου
κι αλίμονο αυτός ο κόσμος
όπου σύρεται
εμπρός απ το δικό σου
το χρυσάφι
το χρόνο μια φορά
φτύνει την πράξη σου,
και κάθε μέρα και στιγμή
την.. αντιγράφει
Όταν κυλήσει η βροχή
νωπό γενεί το χώμα,
θύμηση φθινοπωρινή
χαμόγελο στο στόμα
εικόνες που τις ζήσαμε
θαρθούν να σ ανταμώσουνε
εικόνες απροσκάλεστες
σκίρτημα να σου δώσουνε
σε φτερωτό αδιέξοδο
μακριά θα σε λικνίσουνε
τα αιώνια πανέμορφα
βλέφαρα θα σου κλείσουνε
εικόνες αξεπέραστες
όμορφης προσμονής
στο σμίξιμο μας έγιναν
παιχνίδισμα βροχής
marakos
Εκείνος ο γονδολιέρης που ήλθε να τον παραλάβει στίς δέστρες έξω απ το παλάτσο, ήτανε εντελώς αμίλητος κάτω απ την κουκούλα του.Ακόμα και όταν κατέβηκε τα υγρά σκαλιά πούγλυφε η αλμύρα της θάλασσας,ουτε κάν έσπευσε να τον βοηθήσει να μεταφέρουνε μαζί το βαρύ σεντούκι πούσερνε μαζί του.Ειχε όλη την περιουσία του εκεί μεσα καθώς και ένα γεμάτο πουγγί δεμένο στη μέση του.Ητανε ένα ανθρωπάκι σαν όλα τ άλλα που αργοσέρνουν το θλιβερό τους "εγώ" σε τούτο τον πλανήτη.Η νύχτα ήτανε γαλήνια και μ ένα φεγγάρι πελώριο που λές και είχε βαλθεί να καταπιεί ολάκερη την πόλη των νερών. Αρχισε να σιγουτραγουδάει προσπαθώντας να παρασύρει τον γονδολιέρη στον ρυθμό του.Ομως εκείνος με γυρισμένη την πλάτη και με μια πελωρια μπερτα να σιγανεμίζει ξοπίσω του,συνέχισε αδιάφορα να κωπηλατεί,χωρίς να του δίνει την παραμικρή σημασία.
"Μήπως είναι κουφός" συλογίσθηκε,χτυπώντας το ξύλινο κάθισμα με το μπαστούνι του για να δεί τις αντιδράσεις του.Του κάκου εκείνος ουτε καν ενοχλήθηκε,λές και δεν ήτανε μαζί του.Κάποια στιγμή προσεγγίζωντας ένα μικρό νησάκι,άρχισε να γελά δυνατά.Ενα γέλιο που αντήχησε φρικτά σ εκεινα τα γκρίζα νερά,που είχανε ξεβράσει εκατοντάδες σεντούκια ταξιδιωτών στις ακτές του.Αρχισε και εκείνος τότε να γελά σιγοντάρωντας τα χαχανητά του παράξενου οδηγού του.Τότε εκείνος σταμάτησε ξαφνικά το γέλιο και για πρώτη φορά αντίκρυσε το προσωπό του ,καθώς γύρισε απότομα πρός το μέρος του.
"εσύ γιατί γελας ,για πές μου να καταλάβω" είπε κοιτώντας τον στα μάτια.Ενοιωσε την φρίκη να τον πλημμυρίζει όταν διέκρινε σκοτεινές κόγχες στη θέση τους."πές μου γιατί γελάς ανθρωπάκο"?.Δεν μπορούσε ούτε καν να κινηθεί,είχε στην κυριολεξία μαρμαρώσει στη θέση του."εγω ξέρεις όμως γιατί γελώ,ξέρεις μωρέ?".Μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει ένα "γιατί" χαμηλώνοντας το βλέμμα στο πάτωμα της γόνδολας,για να μην ξαναντικρύσει εκείνο το φρικτό πρόσωπο.Τότε ο άλλος αφήνωντας το μεγάλο κουπί με μια δρασκελιά βρέθηκε δίπλα του,σχεδόν στριμώχνοντας τον στο μεγάλο κάθισμα.Κατόπιν με λύσσα,έσπρωξε το σεντούκι του στη θάλασσα βγάζοντας ένα απόκοσμο ήχο αγριμιού."γελώ με όλους εσάς ανθρωπάκια,που κουβαλάτε τα υπαρχοντά σας ακόμα και στο τελευταίο σας ταξίδι".
MZ
Tα βιώματα της ζωής δίνουν την δυνατότητα στον καθένα μας να εξωτερικεύσει την προσωπική του άποψη. Σας παραθέτω λοιπόν κάποιες σκέψεις μου και εσείς θα κρίνετε.
Μη πριονίζεις ξοπίσω σου τα σκαλιά ανεβαίνοντας,γιατί θα τα χρειασθείς όταν έλθει η ώρα να κατέβεις.
Τον άλλο τον κρίνουμε σε μια στιγμή,ενώ τον εαυτό μας δεν μας φτάνει μια ζωή.
Όλοι αγαπάμε την αλήθεια αρκεί να μη θίγει τα συμφέροντα μας.
Αν θέλεις να γνωρίσεις τον χαρακτήρα του άλλου,δώσε του κάποιο αξίωμα.
Μη στερείσαι το σήμερα για να χαρείς το αύριο, που μπορεί και να μην έλθει.
Το γέλιο αδειάζει τα πνευμόνια και γεμίζει την ψυχή.
Όταν το κακό προβάλλεται, το καλό προσβάλλεται.
Ο Θεός χάρισε τα όνειρα στον άνθρωπο, για να πλουτίζουν και οι φτωχοί.
Όλοι είμαστε συνταξιδιώτες στο χωροχρόνο, με άγνωστο προορισμό και χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Από ψηλά δεν φαίνονται τα σύνορα που χωρίζουν τους λαούς
Η αγάπη είναι μια φωτιά που πρέπει συνεχώς να τροφοδοτείται για να μη σβήσει.
Η ηλικία του ανθρώπου μετριέται σε κουράγιο.
Τίποτα πιο νόμιμο από την εντιμότητα , αλλά και τίποτα πιο κυνηγημένο
Ασχήμια υπάρχει μόνο στην ψυχή.
Η μοναξιά είναι σταύρωση, δίχως την συντροφιά των δύο ληστών.
Πλούσιος είναι εκείνος που μέχρι τα βαθιά γεράματα μασάει άβρεχτο το παξιμάδι.
Ο εγωιστής μοιάζει με τον τενεκέ που αγνοεί την ύπαρξη της σκουριάς.
Το πιο δυνατό άρωμα στην πλάση είναι η μυρωδιά της πρωτόβρεχτης γης
Όποιος ξεπερνά τα ένστικτα του, ξεπερνά και το παρόν.
-Τα όνειρα γεννιούνται από τις επιθυμίες και τους φόβους μας.
-Οι μόνοι πιστοί μας ακόλουθοι μέχρι το τέλος , είναι οι αναμνήσεις και η σκιά μας.
-Είμαστε φυλακισμένοι σ ένα κόσμο πλασμένο απο λάσπη,υποκρισία και αίμα
-Μέσα μας γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή το καλό
-για να γδύσεις μια "μοιραία" γυναίκα,πρέπει πρώτα να την ντύσεις
-η ανεξαρτησία της γυναίκας στηρίζεται σε δύο πόδια,στην μόρφωση και στην εργασία
-μη στριμώχνεις τον αντίπαλο στον τοίχο,δώσε του περιθώρια οπισθοχώρησης,γιατί υπάρχει ο κίνδυνος η απελπισία του να τον κάνει πιό μαχητικό και εσύ τελικά να βγείς ο χαμένος
-δεν βρίσκεται ανάμεσα στα σκέλια ο ανδρισμός,αλλά βαθειά μεσα στην ψυχή
-αγάπησε και προφύλαξε τα παιδιά όλου του κόσμου σαν να ήτανε δικά σου παιδιά,γιατί κάποτε υπήρξες και εσύ παιδί
-ο άνθρωπος έπλασε το Θεό,γιατί πάντοτε χρειαζότανε σε κάποιο να ρίξει τις ευθύνες για τις ατυχίες του
-η παρούσα ζωή φτιάχτηκε για να καλοπερνούν αδιατάρακτα οι πλούσιοι και η μέλουσα για να ελπίζει η φτωχολογιά
-ο νταής άντρας δέρνει τη γυναίκα,γιατί την φοβάται
-γίνε παιδί,για να προσεγγίσεις τα παιδιά αλλά και μαθητής τους για να τα αφουγκραστείς
-δώσε τη θέση της στη γυναίκα και εκείνη δεν πρόκειται ποτέ να σ αφήσει να στέκεσαι όρθιος
-ουδείς σιχαίνεται τα δικά του περιττώματα
-μη θεωρείς τίποτα δεδομένο στη ζωή,αλλά φρόντισε να μη θεωρείσαι και εσύ δεδομένος
-καμία μάχη δεν είναι χαμένη παρα μόνο εκείνη που δεν είχες το θάρρος να δώσεις
-δεν "ρίχνεις" την γυναίκα με τίς ικεσίες παρα μόνο με την αποφασιστηκότητα και την πίστη στον εαυτό σου
-το ποτήρι που ράγισε ακόμα κι αν κολήσει,κόβει τα χείλη
-αν είσαι ξεκάθαρος απ την αρχή για το ποιός ακριβώς είσαι, δεν θα κινδυνευσεις να ερωτευθείς κάποια που θα σε εγκαταλείψει αργότερα γιαυτό που δεν ήσουνα
-άν δεν κερδίσεις την αγάπη μια γυναίκας,φρόντισε τουλάχισον να κερδίσεις τον σεβασμό της
-μη "θάβεις" την γυναίκα σου προκειμένου να "ρίξεις" μιά άλλη γυναίκα,είναι ανανδρία
-στον Καπιταλισμό αυτά που έχεις τα χρωστάς,ενώ στον Κομμουνισμό αυτα που δεν έχεις σου τα χρωστάνε
-όταν ανακαλύπτεί ελαττώματα ο ένας απ τους δύο στον άλλο ,τότε δραπετεύει ο έρωτας
marakos
http://users.forthnet.gr/ath/mariosru/
τι όμορφα που είναι ν αγαπάς
και ν αγκαλιάζεις ότι η ψυχή κι αν βλέπει,
το να μη νοιάζεσαι που βρίσκεσαι που πάς,
ούτε να στέκεσαι στα πρέπει ή δεν πρέπει.
Να κρίνεις τις ατέλειες σωστές
και να πετάς ανέμελα στ ονείρου τα παλάτια,
και να μπερδεύονται κι οι λέξεις σου κι αυτές,
σαν τη κοιτάζεις με λαχτάρα μες στα μάτια
είναι στ αλήθεια τόσο ωραίο ν αγαπάς
κι ακόμα κι αν η πίκρα σε τυλίξει,
τι κι αν δεν νοιώθεις που βαδίζεις και που πάς,
αφού η καρδιά σου πρόλαβε, μ αγάπη να μιλήσει.
ΜΖ
